Epoka napoleońska wydaje się, jak mało która, opisana na wszelkie możliwe sposoby. Trudno wręcz wyobrazić sobie jakiś ciekawy i pominięty dotychczas temat. Czy zatem ma sens pisanie kolejnej? Odpowiadając na tak postawione pytanie można by długo filozofować i posługiwać się lepszymi lub gorszymi porównaniami, ale na końcu po jednej stronie ustawi się pokaźna grupa sceptyków, po drugiej zaś miłośnicy Napoleona i dwudziestoletniej epoki, której dał swoje imię. Ta książka jest dla nich. I dla mnie – popularyzatora historii zafascynowanego postacią „małego kaprala” już od półwiecza. Kiedy czasami jestem pytany, co takiego widzę w postaci Napoleona i na czym polega jego wielkość, odpowiadam, że w przeciwieństwie do wielu innych wielkich monarchów korzystających z nieograniczonej władzy, on nie stał się krwawym dyktatorem. A przecież jakże łatwo mógł nim zostać!. Takiemu jednak ciężko ranni i umierający żołnierze nie krzyczeliby Vive l’Empereur! Takiemu, po powrocie z wygnania na Elbie, bez jednego wystrzału nie udałoby się odzyskać władzy. Za takim wreszcie nie poszliby masowo Polacy, chociaż wielu historyków i nie tylko, twierdzi, że ich cynicznie oszukał.