Przemiany w taktyce i strategii oraz organizacji armii, jakie zaszły w końcu XVIII wieku, głównie w pierwszej fazie Rewolucji Francuskiej, stworzyły podglebie dla wyrośnięcia geniuszu wojskowego na miarę Napoleona Bonaparte. Jego pojawienie się wyprorokował już dwadzieścia lat wcześniej francuski teoretyk wojskowości Jacques Guibert, pisząc następujące słowa: „Powstanie człowiek, może nieznany i ukryty w tłumie, człowiek, który ani piórem nie zasłynął, który rozmyślał w milczeniu, sam może zdolności swych nieświadomy, może dopiero w działaniu je znajdzie”.

Łazarz Carnot, kierownik do spraw wojskowych w Komitecie Ocalenia Publicznego, jako pierwszy sformułował zasadę ekonomii sił: „Wszystkie armie republiki będą musiały działać zaczepnie, lecz nie wszędzie stosując równe środki. Decydujące uderzenie trzeba wymierzyć w dwa lub trzy punkty”. Jej mistrzowska realizacja w ciągu dwóch następnych dekad pozwoliła Napoleonowi zwyciężyć w kilkudziesięciu bitwach oraz zamienić generalskie szlify na cesarską koronę.

I stać się „bogiem wojny”.