Jan Sariusz Zamoyski (1542-1605) to postać niezwykła. Poddany czterech władców, bliski współpracownik i przyjaciel króla-wojownika Stefana Batorego i przywódca opozycji politycznej przeciwko jego następcy, Zygmuntowi III Wazie. Współtwórca słynnej elekcji viritim, zdolny wódz, który pobił cesarskiego brata pod Byczyną i upokorzył dumnych Habsburgów. Wyrachowany, dalekowzroczny polityk i znany w całej Europie mecenas. Założyciel Zamościa, twórca ordynacji oraz Akademii Zamojskiej. Człowiek, który zrobił zdumiewającą karierę: w ciągu zaledwie dwóch dekad pokonał drogę od średniozamożnego szlachcica do najpotężniejszego magnata w kraju – piastując jednocześnie urzędy kanclerza i hetmana wielkiego koronnego. O wielkości Zamoyskiego świadczą nie tylko dokonania polityczne i militarne ale także zasługi na polu kultury i nauki. Potwierdza ją także skala zainteresowania historyków wyrażająca się setkami dzieł na jego temat i trwającymi do dziś zażartymi sporami dotyczącymi jego osoby. Dla jednych był najwszechstronniejszym Polakiem w dziejach, dla innych bezwzględnym magnatem dbającym jedynie o własne interesy i popychającym Rzeczpospolitą ku upadkowi.