Stanisław Herbst w biogramie Tadeusza Kościuszki zamieszczonym w XIV tomie Polskiego Słownika Biograficznego z 1969 roku zawarł zdanie: „Kościuszko, najpopularniejszy bodaj Polak w kraju i świecie, stał się przedmiotem kultu”. Być może ocena ta nie byłaby równie kategoryczna, gdyby powstała po roku 1978, kiedy papieżem został wybrany Jan Paweł II. Nie ma jednak wątpliwości, że postać Kościuszki cieszy się wśród Polaków wyjątkowym uznaniem i estymą. Bohater Polski i Stanów Zjednoczonych, Najwyższy Naczelnik wiodący armię przeciwko zaborcom w ostatniej wojnie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, jest powszechnie znany nawet tym, którym niezbyt dużą satysfakcję sprawia zgłębianie meandrów historii własnego kraju. Ciągle ogniskuje wielkie zainteresowanie. Ale rzecz ciekawa; nie wzbudza jednocześnie większych kontrowersji w gronie tzw. zwykłych zjadaczy chleba, tak jakby był rzeczywiście pomnikową postacią bez skaz. Czy słusznie? Czy Kościuszko był wybitnym wodzem i politycznym wizjonerem zasługującym na czołowe miejsce w panteonie polskich bohaterów i wspomniany kult?