Chwałę tego dnia zdobył strażnik koronny Marek Sobieski, który wypadł poza okopy i na czele kilku chorągwi uderzył w nieprzyjacielską flankę. Setki przerażonych nieprzyjaciół, tratowane, wycinane i spychane w stronę stawu, potopiło się w nim, inni, prażeni od czoła i napierani z boku przez jazdę usłali swoim trupami podejścia pod okopy. W końcu po nieprzyjacielskiej stronie zatrąbiono na odwrót, ale rozgrzani walką i pokrzepieni sukcesem Polacy nie pozwolili, aby odbył się on w sposób uporządkowany. Na cofającego się wszędzie wroga uderzyła jazda, znacząc drogę odwrotu kozackimi trupami i zdobywając jeden z szańców. Kiedy tak skutecznie odpierano wroga od czoła, wielkie niebezpieczeństwo zawisło nad obozem od strony wschodniego stawu, gdzie nie zdołano wykończyć linii umocnień „a obrońców prawie porachować było można”. Miejsce to zaatakował słynny pułkownik Kondrat Burłaj, bożyszcze Kozaków, zdobywający swego czasu na ich czele Synopę nad Morzem Czarnym.